اشعار

موج اشک تو به دریا زد و دریا را شست            سیل ویرانگر عشقت غم دنیا را شست
چشمها همچو کویری سر راهت افـتاد            تاکه باران دعا صحن تماشا را شـست

تَـفَـأُلـی زدم و ایـنـچـنـین جـواب آمد            بگـو به خـسته دِلان سید الشـباب آمد

جهان مثل ِخزان فصل ِنو بهاران شد            دوبـاره از کـرم حق شـمـیم ناب آمد

ای عـلت قـداسـت و تـکـثـیر اشک‌ها            والاتـریـن تـنــزّل قــدسـی، ای آشـنـا

بیچاره‌ایم، نـشئۀ ما هم ‌خـمـار توست            افتاده است پرده؛ نبی هم دچار توست

ای دلبـری که دلبری‌ات داسـتان شده            شعبان به یمن تو شعبات الجنان شده

گهـواره تو زینت هـفـت آسـمان شده            جان دوباره یـافـته عـالـم جـوان شده

فـطرس بیـاورید کـرامت شـروع شد            باران گرفت، لطف و عنایت شروع شد

دنـبـال نــوکـرنـد بـرایـش پـیـمـبـران            أین الحـسـیـنـیـون ولایت شـروع شـد

شراب آلوده می‌داند تَهِ پیـمانه می‌چـسبد            خمارِ باده می‌فهمد شبِ میخانه می‌چسبد

گـداییِ در این خـانه تـشریفی به ما داده            که تنها بر لبِ ما ساغرِ شاهانه می‌چسبد

فلک گردیده نورانی، سماوات است گلباران            ملک سوغات گل آورده با خود بهرِ تن پوشش

علی با آن دلارآمی که هوش از عالمی بُرده            به وقتِ دیدن این ماهپاره گشته مدهوشش

صاحبِ عرش مُعلّی؛ یا  حسینِ بن علی            ضـامنِ اهـل تـولّی؛ یا حـسینِ بن عـلی

آمدی در هاله‌ای از نور! فوقَ کلّ نور            ماهِ در آغوش زهـرا؛ یا حسینِ بن علی

مــا زیـر دیـن خــامـس آل عــبــائـیـم            شـکــر خــدا دلــدادۀ کـرب و بـلائـیـم

در زیر پـرچـم داد زهــرا نـان مـا را            در بهـتـرین نقـطـه ازین عـالـم گدائیم

شکسته بالم و تنها، امیدی بر شما دارم            شبیه فطرسی اما، به دل حال دعا دارم
اگر چه خسته و زارم، ولی با شوق دلدارم            سبکبارم سبکبالم، که حاجات روا دارم

سوّمین‌ روزِ مـاهِ ‌شعـبان است            عرش تا‌ فرش‌ نورباران‌ است
روز درمـاندگی شیـطان است            حرف‌ از آمرزشِ گناهان‌است

آمدی جان جهان، فخر زمین، فخر زمان            آبــروی بـــشــریّـت شـــرفِ آدمـــیــان

اشک شوق از قدمت گشته زِ هر دیده روان            ای بهـار دو جهان آمدی و رفت خـزان

در دلـم شـوری دگـر بـر پـا شده            غرق در شور و شعـف دنیا شده

شـادمـان قـلـب و دل زهـرا شـده            مـرتـضـی بـار دگـر بــابــا شـده

آسـمـان شـد آفـتـابـی! عــیـد آورده خـدا            انبـیـا غرق شعـف! لـرزید پشتِ اشـقـیا

آمـد و شـد پـنـجــمـیـن آئـیــنـۀ آلِ کـسـا            نام او را با طلا حک کرد موسی بر عصا

عاشقـیم عاشق یک جرعه شرابیم همه            سـر کـیــفـیـم و پـىِ بــادۀ نـابـیـم هـمـه
اهل عـشـقـیـم خـرابـیـم خـرابـیـم هـمـه            مست مسـتـیم ولى عـیـن ثـوابـیـم هـمـه

از ره رسـیـده سـوّمـیـن نـور ولایـت            شمـس جـهـان آرا و مـصباح هـدایت
چشم و چراغ خانۀ مولاست این نور            حُـبّـش بـود شــرط قـبــولـی عـبـادت

ای دل زمان هجر به پایان رسیده است            دور وصال حضرت جانان رسیده است

گُل کرده طبع طوطی اشعار من که باز            فیض جـمال گُل به گُلستان رسیده است

هـارونِ مصطـفـای نـبی، یا ابـا شُـبـیر            در خـانۀ تو آمـده از عـرش، کـلّ خـیر

ریـحــانـۀ مُــطــهّــرۀ خــتــم الانــبــیــا            ای از اَلَـسـت، مــادر ســلـطــان اولـیـا

خـبر پیچـیده در عـالم که دُرّ ناب می‌آید            نـگـیـن پـنـجـمِ آل کـسـا؛ اربـاب می‌آیـد

در آغوشش گرفته فاطمه، یکریز پیغمبر            برای بوسه بر لب‌های او بی‌تاب می‌آید

امشب خبر از عـالـم بالا رسیده است            روشن‌تـرین سـتارۀ دنـیا رسیده است

این بار دوم است که شاعر نوشته است            خورشید خـانـوادۀ زهـرا رسیده است